Eskiden mahalle kültürümüzde en çok önem verdiğimiz kavramlardan biriydi “komşu hakkı”… Kapı komşumuz, yan bahçedeki teyzemiz, karşı sokaktaki amcamız...  Hepsi bizim ailemizin bir parçasıydı. Düğünlerde, cenazelerde, hastalıkta, sağlıkta hep birbirimizin yanında olurduk. Şimdi ise apartmanlarda, site duvarlarının ardında, yüksek katlı binalarda birbirimizi tanımadan yaşar olduk. Aslında komşuya saygı, sadece selam vermekle sınırlı bir şey değil. Onun haklarını gözetmek, rahatsız etmemek, gerektiğinde yardımına koşmak da işin bir parçası. Kapı önünü temiz tutmak, gürültü yapmamak, komşunun özel hayatına saygı göstermek...  Bunlar, iyi komşuluğun temel kurallarıdır. Bakın büyüklerimiz ne derdi: “Komşu komşunun külüne muhtaçtır.” Belki bugün odun sobası yakmıyoruz, belki kül istemiyoruz ama yine de birbirimize muhtacız. Bir gün bir bardak şeker, bir gün bir tornavida, belki de bir gün bir sıcak sohbet… Kim bilir? Maalesef günümüzün hızlı yaşam temposu, teknoloji bağımlılığı, bireyselleşme gibi nedenlerle bu değerler yavaş yavaş kayboluyor. Artık komşusunu yıllardır görmeyen insanlar var. Aynı apartmanda oturup birbirine “Günaydın” bile demeyenler var. Oysa ki, komşularımız bizim en yakın çevremizdir. Bir yangında ilk koşacak olan, bir hastalıkta kapımızı çalacak olan yine onlardır. Depremlerde, doğal afetlerde, yaşadığımız zor günlerde hep bunu gördük. O yüzden günlük hayatımızda da komşularımıza karşı sorumluluklarımızı unutmamalıyız. Gelin, yeniden “komşuluk kültürünü” canlandıralım. Küçük bir tebessümle, bir selamla, bir ikramla başlayabiliriz. Bazen bir tabak yemekle, bazen kapıya bırakılan bir meyveyle bile bir gönül kazanabiliriz .Unutmayalım, iyi bir komşu sadece zor günlerde değil, mutlu günlerde de yanımızda olur. Ve en önemlisi, komşumuza saygı göstererek aslında kendi huzurumuzu korumuş oluruz. Selamı eksik etmeyelim, gönül bağı kuralım…  Çünkü iyi komşuluk, güzel insan olmanın bir göstergesidir.