Son yıllarda sıkça tartışılan bir konu var: “Gençler neden şiddete yöneliyor?”  Her gün televizyon ekranlarında, sosyal medyada ya da haber bültenlerinde kavgalara, saldırılara, hatta ölümlere tanık oluyoruz.  Bu tablo hepimizi kaygılandırıyor.  Fakat unutmamamız gereken bir gerçek var: Gençler doğuştan şiddete eğilimli değildir, onları bu noktaya getiren koşullar vardır. Bu koşulların başında aile içindeki ilgisizlik, eğitimdeki eksiklikler ve toplumsal baskılar kadar medya da geliyor. Özellikle televizyonlarda yayınlanan şiddet içerikli diziler gençlerin zihnini olumsuz etkiliyor.  Bir mafya liderinin kahraman gibi gösterildiği, silahların “güç” sembolü haline getirildiği, öfkenin sorun çözme yöntemi gibi sunulduğu sahneler gençler için yanıltıcı rol modeller oluşturuyor.  Her akşam milyonlarca evde izlenen bu diziler, farkında olmadan gençlerin bilinçaltına “şiddet normaldir” mesajını yerleştiriyor. Oysa gerçek hayat bambaşkadır.  Şiddet hiçbir zaman sorun çözmez, sadece yeni yaralar açar.  Bu noktada hem medya kuruluşlarına hem de bizlere görev düşüyor.  Televizyon kanallarının daha fazla sorumluluk alarak şiddeti değil, sevgi ve dayanışmayı öne çıkaran yapımlara ağırlık vermesi şart. Çözüm sadece dizilerin değişmesiyle de sınırlı değil. Gençlerimizin ilgisini spor, sanat, kültür ve gönüllülük faaliyetlerine çekmeliyiz.  Bir gencin sahnede şarkı söylerken, bir futbol maçında takım ruhunu yaşarken ya da bir yardım kampanyasında ihtiyaç sahibine destek olurken kazandığı özgüven, hiçbir dizinin sahte kahramanında bulunmaz. Aileler ise çocuklarının ekran karşısında ne izlediğini takip etmeli, izledikleri içeriklerle ilgili onlarla konuşmalı. “Bu sadece bir kurgu, gerçek hayatta böyle olmamalı” diyebilmek, gençlerin bilinçlenmesi için çok önemlidir. Okullarda da medya okuryazarlığı dersleriyle gençlere izlediklerini sorgulama becerisi kazandırılmalı. Unutmayalım, şiddeti teşvik eden diziler gelip geçicidir ama kaybolan bir gencin hayatı geri gelmez.  Eğer biz gençlerimize doğru yön gösterirsek, onlar şiddeti değil sevgiyi, öfkeyi değil barışı seçeceklerdir. Çünkü her gencin içinde umut vardır, önemli olan o umudu canlı tutabilmektir